《了凡四训》拼音版

《凡》音

了凡四训ylìzhīxué余童年丧父母命弃举业学医，谓可以了凡四训ylìzhīxué余童年丧父母命弃举业学医，谓可以养生可以济人，且习艺以成名，尔父夙心yě后余在慈云寺遇一老者，髯伟貌，飘飘若仙，余敬礼语余曰“子仕路中人也，明年即进，读书？”余告以，并叩老者姓氏里居。曰吾姓孔，云南人也。得邵子皇极数正传，该传汝余引之归，告mǔyuēzhīshìshùxiānxījiyú遂起读书之念谋之表兄沈称言郁海谷先生，在沈友夫家开馆，我送汝寄学甚yúsuìlǐyùshī孔为余起数，县考童生，当四名府七十一提学考第九。年赴考三shùjiēhé复为卜终身休咎，言某年考第名，年当补廪某年当贡后某年当选四川一大尹，在任三半即宜归五十三岁

fánsìxùn一

立命之学niánfùlǎomǔjǔyèxuéyīěyǐyǎngshēngkěyǐjìrénqiěxíyíyìyǐchéngěrfùx也。hòuyúcíyúnsìyīxiūwmàopiāopiāoruòxiānyúlǐzhīyùyuēzǐzhōngrényěniánjìnhéshūyúgàoyǐzhěshìlǐjūyukyúnrényědéshàozǐhuángjíshùzhèngshùrǔyzhguīgào母母曰善待之试其数，纤皆。suìqǐdúshzhīmóuzhībiǎoxiōngshěnchēngyùhgǔshēngjikguǎnwǒrǔjìshèn便。余遂礼郁师。wèiqǐshùxiànkshēngshífǔkǎoqīyīxuékjiǔniánfùkǎoschù名数皆合。wèibǔzhōngshxiūjiùyánmniánkdìjǐmdǔmniándhòumdxuǎnsìchuānyídàyzàirènsniánjíyígàoguwǔshíssuì2

3

问其故？人未无心终为阴阳所缚，安得无数？惟问其故？人未无心终为阴阳所缚，安得无数？惟凡人有数极善之，数固拘他不定极恶之人数亦他定汝二年来，被他算定不曾转动一毫岂非是凡fūyuēránzéshùkětáohūyuēyóuwǒzuò福自己。诗书所称，的为明训。我教典中说：求富贵得富贵，男女男女，求‘长寿得长寿’夫妄语乃释迦戒，诸佛菩萨，岂kuángyǔqīrénjìnyuzǐzhīshìwǒ者也。道德仁义可以力求，功名富贵，如求云谷曰“子之言不错汝自错解了。汝jiànliùzǔshuqiēfútiánbùfcùnxérgwúbùtwǒbùrényìdé功名富贵，外双得是求有益得。不躬内省而徒向外驰求则求之有道，而得之有命矣，外双失，故益因问“孔公算终身若何？”余以实告。云谷曰“汝自揣应得科第否？生子fǒuwènqígùyuērénwèixzhōngwéiysuānwúshùwéiyshùjíshànzhīrénshùjūāèzhjūābúrǔèrláibèitābúzhuǎnyīháoqǐfēishì夫？”余曰然则可逃乎曰命由我作，jǐqiúshīshsuchēngwéiwǒjiàodiǎnzhōngshuōqiúguìdéfùqiúnánnǚdéǚqiúchángshòuchángshòuyǔnǎishìjiādàjièzhfópúsàqǐ诳语欺人？余进曰孟言求得之，求在zhěyědàodérénkěyǐlìqiúfùrúhéqiú得？”yúngǔyuēzǐzhīrǔzìcuòliǎorǔ不见六祖说一切福田，不离方寸，从心而觅，感无通求在我，不独得道德仁义亦得gōngguìnèishuāngdéshìqiúyyúyěruògshěngértúxiàngwàiqiúzéqiúzhyérdézhyyǐwàishuāngshīgùwúykgsuànrǔzhōngshēnruòhéyǐshígàogǔyuērǔzìyīngdékēfyshēngzǐ否？”4

余追省良久曰：不应也科第中“人，类有福相余福薄，又不能积功累行，以基厚福；兼不耐烦剧，容人；以才智盖余追省良久曰：不应也科第中“人，类有福相余福薄，又不能积功累行，以基厚福；兼不耐烦剧，容人；以才智盖人，直直，言谈。凡此皆福之相qǐyíkēzāi“地之秽者多生物，之清者常无。jiéyíwúzǐzhyīhéqìwànyúshànnù宜无子二爱生生之忍为不育之根，xījiéchángbùshǐjiùrénzǐzhěs多言耗气宜无子者四；喜饮铄精，宜子五；彻夜长坐而知葆元毓神宜无子者六。其余过恶尚多不能悉数”云谷曰：岂惟科哉。世“享千金之产者，定是千金物享百金之产，是百金人物；饿死者定是饿死人物。天过ycáiérdǔjǐjiāxiānsī即如生子。有百世之德者，定有百世子孙bzhīyshízhīdézhěyshíshìzǐsbzhī有三世二世之德者定有三世二子孙保zhīqízhǎnwúhòuzhědézhìyě汝既知非。将向来不发科及不生子之相尽情改刷。务要积德，务要包荒，务要和务要惜精神。从前种种譬如昨日yfúxiàngfúyòubùjīlyǐjīhòujiānbùnàifánjùbùshíhuòyǐzhìrénzhíxfáncǐjiēbófúzhīxiàng也，岂科第哉”zhīzhěduōshēngwùshuǐzhīzhchángwúyú余洁，宜无子者一；和能育万，余善怒，zǐzhěèràiwéishēngshēngzhībrěng余惜名节，常不能舍己人无子者三；duōyánqìzǐzhěsìxǐyshuòjwúzǐzhhchángzuòérzhībyuányùshénwúzǐzhěliùqíyúguòèshàngduōbùxīshyúngǔyuēqǐwéikēshìjiānxiǎngqiānjzhīchǎnzhěshìqiānjwùxiǎngbzhchǎnzhěshìbjrénèsǐzhěèǐréntiānguò因材而笃几曾加纤毫意思。shēngzǐyǒubzhzhěybshìzǐs保之；有十世之德者，定有十世子孙保之；ysèrshìzhīdézhěyǒusshìzǐsb之。其斩焉无后者德至薄。rǔjjìzhīfjiāngxiàngláifākēdìjíbùshēngzǐzhīxiāngjìngǎishuājīwùhuāngwùyàohéàiwùyàoxījshénqiánzhǒngzhǒngrúzuórì5

死；从后种种，譬如今日此义理再生之y夫肉之，尚然有数义理之，岂不tiānjiǎyuētiānnièkě死；从后种种，譬如今日此义理再生之y夫肉之，尚然有数义理之，岂不tiānjiǎyuētiānnièkězìzuò不可活诗云：永言配命自求多福孔‘先生算汝登科，不生子者，此天作之孽，犹可而违，汝今扩充德性，力行善，多积德，此自己所作之福也，安得而不受享hū易君子谋趋吉避凶若言天命有常，吉何可趋凶何可避？开章第一义，便说：积‘zhjiāyyúǔxìndéjíf余其言，而受教。因将往罪，佛前尽情发露，为疏一，求登科；行善事三千条，以报天地祖宗之德云谷出功过格余，令行之事逐日shànzéshùètuìqiějizhǔntízhòuqībì语余曰：符家有云：不会书符，被鬼神“‘笑’此有秘传，是动念也。执笔书符先缘放一尘不起。此念头不动处，一点谓混沌开基。由此一笔成，更无思虑此符便灵。祈天立命，都要xiròuzhīshēnshàngrányǒushùyìlǐzhshēnqǐbù能格天太甲曰天作孽犹可违自作孽，kěhuóshīyúnyzìduōxiānshēngsuànrǔbùdkēdìshēngǐzhěcǐtiānzuònièyóukěérwéirǔkuòchōnglìshànshìduōjīydécǐzìjǐsuzuòzhfúyěāndébúshòuxiǎng乎？jzǐmóuūjíbìxiōngruòyántiānchángkěqūxiōngkěbìzhāngyīyìshujī善之家，必有余庆汝信得及否？qíyánshòujiàoyjiāngrìzhīfójìnfālùshūyìxiānkēshìshànshìsānqiǐbàotiānzǔzzhīdéyúngǔchūgguògéshìyúsuǒzhzhúrìd记。则数，退除，且教持准提咒，以期必验。yuēfúlùjiāyǒuyúnhuìshūfúbèigushéncǐymìzhībúniànyězhíbǐshūxiānbǎwànyuánxiàchénbùqǐcǐchùxiàdiǎnwèizhīdùnkjīǐérbǐhuīchéngsīlǜcǐbiànfántiānlìd6

sīlǜggé孟子论立命之学而曰：夭寿不夫夭‘与sīlǜggé孟子论立命之学而曰：夭寿不夫夭‘与寿，至者也。当其不动念时，孰为夭，孰为寿？细分之，丰歉不贰，可立贫富之命；穷通不贰然后可立贵贱之命；夭寿不贰，然后可立生死之命。人生世，惟死生为重，夭寿则切逆该之矣至修身以俟之，乃积德天之事曰修，则shēnyguòèjidzhìérqùzhīyuēsìyìjì一将迎，皆当斩绝之矣。此位，直先天之境，即此便是实。rǔwèixdànchízhǔntízhòujìwúshù不令间断，持得纯，于持中不持，于不中持。到得念头不动，则验矣余号学海，是日改号了凡，盖悟命说，而不欲落凡夫臼也。从而后，终日兢兢，便觉与前不同。前日只是悠悠放任到此自有兢惕景象，在室屋漏中，恐得罪天地鬼人憎我毁我自能恬然容受。到明年(元1570)部考科举，先生算该第三忽考第一其言不验而秋闱中shìyǐǐxuééryushòubúèrfūyyǔshòuzhěyěbúniànshíyāoshúwéishòuxìfēnzhīfbúránhòukěpínfùzhqióngtbúèrhòukělìjiànybúèrránhòukělìshēngǐzhīrénshēngshìsǐshēngwéizhòngshòuzéyíqièshùnnìjiēgzhyǐzhìxiūshēnyǐzhīnjīdétiānzhshìyuēxiūzé身有过恶皆当治而去之。曰俟则一觊，jiāngjiēāngzhǎnjuézhīǐcǐzhízàotiānzhīcǐbiànshìxué汝无，能持准提咒，无记无数，jiànduànchídéchúnshúchízhōngbùbùchízhōngchídébúzéyǐchhàoxuéhshìrìghàoliǎofánwùlìzhshuōérbúyùluòfūkējiùyěcǐérhòuzhōngjjīngbiànjuéyǔqiánrìzhǐshìydàocǐzìzhàntìlìjxiàngzàishìwūlòuzhōngchángkǒngzuìtiāndìguǐshénwǒwǒzìtiánránshòudào

niánxīyuánniánlǐbùkkējǔkxiānshēngsuàndìsānhūkyīqíyánbúyànérqizhòng式矣7

然行义未纯，检身多误。见善行之不勇，或人而常自疑，身勉为善而口言，或醒操持，而醉后放逸，以zhég然行义未纯，检身多误。见善行之不勇，或人而常自疑，身勉为善而口言，或醒操持，而醉后放逸，以zhégrìchángxūdùzìjǐsìxīyuánfāyuàn直至己卯岁(西元1579)历十年，而三千善行始完。时方从李渐庵入，未及回向。庚辰(西元年)南还。请性空慧空诸上人，就塔禅堂回向。遂起求子愿亦许行三千善事。巳(1581)，生汝天启。shìyǐbǐjìrǔmǔshūmyí事，辄用鹅毛管印一朱圈于历日之上。或施食贫人或买放生命，一日有多至余圈者。至癸未(元1583年)八月，三之数已满。复请性空，就家庭回向。月十三日，复起进士，许善事一万条，戌xīyuándìshòudǐzhīxiànzhìyícèyuēzhìxīnpiānchénqǐzuò家人携付门役，案上，所行善，纤悉必记。夜设于庭，效赵道焚香告帝。rǔmǔjiànsuǒbùduōpínyuēwǒqiánzàijiā相助为善，故三千之数得完。今许一万衙zhōngwúshìěhéyuánmǎnhūyjiùrénérxīnchángzìyíhuòshēnmiǎnwéishànérkyguòyánczuìyìyǐguò折功常虚巳岁(1569年)发愿，zhízhìjǐmxīyuánniánshíniánérsqiānshwánshílǐjiànānguānjíhuíxiàngchénniánshǐqhuìzhūshàngrénjiùdtǎhuíxiàngsuìqǐzǐyuànyìxǔsshànshìxsìxīyuánshēngrǔtiānqǐ余行一事，以笔记。汝母不能书，每行一shìzhéémáoguǎnyìnyīrìzhīshànghuòshīshírénmshēngyíyduzhìshíyúzhzhìguǐwèixīyuánbāyuèsqiānzhīshùyǐmqōngbèijiùjiāhuíxiàngyuèshísqǐqiúshìyuànxǔshìyítiáobxū(西元1586年)，授宝坻知。余格一，名曰治心篇。晨起坐，jiārényìzhìànshàngshànèxixībìyèzéshèzhuyúxiàoyuèxiānggàodì汝母见所行多辄蹙曰我前在家，xiāngzhùshàngùsqiānzhdéwánjxǔyíwànyá中无事可行，何时得圆乎？”8

夜间偶梦见一神人余言善事难完之故。神：只减“粮一节万行俱完矣盖宝坻田，每亩二分三厘毫。余为处，减至fsìlíli夜间偶梦见一神人余言善事难完之故。神：只减“粮一节万行俱完矣盖宝坻田，每亩二分三厘毫。余为处，减至fsìlíliùháowěiyǒucǐxpōshìyú禅师自五台来，梦告之此宜信fǒu师曰：心真切，即一行可万善，“合县减粮，万民受福乎？”吾即捐俸银，其五台斋僧一万而向之。孔公算予五十三岁有厄，未尝祈寿，shìsuìwújīnliùshíjiǔyǐshyuētiānnánchén命靡常”又云：惟不于常皆非“诳语吾于是而知凡称祸福己之者，乃圣贤zhīyánruòwèifútiānsuǒzéshìsúzhīlùnyǐ汝未知若？即命当荣显，常作落寞想即时顺，常作拂逆想即眼前足食，常作贫窭想；即人相爱敬，常作惧想；即家世重，作下想；即学问优，常作陋想。远思扬祖宗之德近思盖父母之；思报国之恩，下思造家之福；外思人之急，sīxiánjǐzhīyéyàorìrìzhfēirìrìgguòyíbùzhfjíshényuēzhjiǎnliángyìjiéjùwányǐgàibdǐzhīmmǔflíqīháoyúwèiqūchǔjiǎnzhì一四厘六毫，委有此事，心颇惊疑。适余shzìwǔyúyǐqiěwèncǐshìyí否？shīyuēxzhqijíkědwànshànkuàngxiànjiǎnliángwànmínhūjíjuānjiùwǔshānzhāisīwànérhuíxiàngzhīkgsuànwǔssuìyǒuèyúwèichángshòu是岁竟无恙今六十九矣书曰难谌，chángyúnwéibùyúchángjifkuángyǔshìzhīchēnghuòzìjǐqiúzhīzhnǎishèngxián之言。若谓祸福惟天所命，则世俗之论矣。rǔzhīzhīdxichángxiǎngjíshíāngshùnlìchángzuòfúxiǎngyshíchángzuòpínjùxiǎngjírénxiāngàichángzuòǒngjùxiǎngjíjiāshìzhòngchángzuòbxiàxiǎngjíxuéwènpōychángzuòqiǎnxiǎngyuǎnīzǔzhsīfùǔzhīqiānshàngsībàoguósīzàojiāzhīfúsījìrénjí思闲己之邪。务要日知非日改过；日不知非，即9

ānyírìwúguòkěgǎijíkě进；天聪明俊秀不，以ānyírìwúguòkěgǎijíkě进；天聪明俊秀不，以德不加修，业不广者，只为因循字，耽阁一生。云谷禅师所授立命之，至至邃至正之理，其熟玩而勉行之，毋自旷yě春秋诸大夫见人言动亿而谈其祸福靡zhězuguózhūjìkěyě大吉凶之兆，乎心而动四体其于者常获福，薄者常近祸，俗眼多ywèiérkěcèzhě至诚合天，福之将至，观其而先知之矣祸之将至，观其不善而必先知之矣。今欲获福而远祸，未论行善，先须改过。但改过者，第一，要发心思古之圣贤，与我同为丈夫，彼何以世可师？我何以身瓦裂？耽染尘情，行不义，谓人不知，傲然愧，将日沦于禽兽而不自知矣，之可xiūkěchzhěmòdàhūcǐzǐyuchǐzhīyúréndàyǐ以其得则圣贤，失之则禽兽耳。改过之jìntiāncbùshǎosuǒyǐbùjiāxiūyèjiguǎngzhěwèiydāngéshēngyúngǔchánshsuǒshòulìzhīshuōnjzhìzhìzhzhìzhèngzhlǐqíshúwánérmiǎnzhīwúzìkuàng也。èrzhfǎ二、改过之法chūnqiūzhūfūjiànyìértánhuò不者，国诸记观也。djíxiōngzhzhàohūxérhūsìtǐguòzhěchánghuòfúguòyúzhchánghuòsúydu翳，谓有未定而不可测者。zhìchénghéfúzhījiāngguānshànbìxiānzhīzhīyǐhuòjiāngzhìguānqíshànbìxiānzhīzhyǐjyùhuòfúérhuòlùnshànxiānxūdàngǎiguòzhědìyīfāxsīgǔshèngxiányǔwǒzhàngūǐyǐbshìkěshwǒyǐyìǎlièrsībúwèirénzhīàoránwújiāngrìshòuérbúzìzhīyǐzhīkě羞可耻者，莫大乎此。孟子曰：耻之于人大矣yǐqídézhīshèngxiánshīzhshòuěrcǐgǎiguòzh10

yàojīyě第二，要畏心。在上，鬼神难欺，吾虽过在隐微yàojīyě第二，要畏心。在上，鬼神难欺，吾虽过在隐微而天地鬼神，实临之，重则降之百殃，轻则损其现福，吾可以不？不是也。居之地，指视昭然吾虽掩甚密，文之甚巧，而肺肝早，终难自欺。被rénqùpòzhíyìyǐwūdél不惟是也。息尚存，弥之恶，悔改。古有一生作恶临死悔悟，发一善念，遂得善终者谓一念猛厉足以百之恶也。譬如千年谷，一灯才照，则千年之暗chúguòjiǔjìnyǐgwéiguì但世无常，身，一息不属欲无由矣。明则千百年担负恶孝慈孙，不洗涤幽则千百劫沦狱，虽圣贤佛萨不能援引。得不畏？第三，须发勇心。人不改过，是退缩吾须奋然振作，不用疑不烦等待。小zhěrúròusùyǔtīdàzhěrúshénièzhyǔzhǎnwúsīháozhìcǐfléizhīsuyǐyìyě具三心则有过斯改如春冰日何不消乎？然人之过有从事上改者，有理èrfāxīntiāndìzàishàngguǐnánqīwúsuīguòzàiwēiértiānguǐshénshíjiànzhīzhòngzéjiàngzhībǎiyzésqífúwúkěyǐbújùshìyěxiánjūzhīdìzhǐzhāowúsuīyzhīwénzhqiérfèigzǎolùzhōngnánzìqībèi人觑，不值一文矣，得懔懔？wéishìyěyìxīshàngtiānzhīèkěgǎigǔrényìshēngzuòèlínǐhuǐwùfāyíshànniànsuìdéshànzhōngzhěwèiniànlìzúyǐbǎiniánzhīèyěpìrúygǔdzéqiānzhīàn俱。过不论久近，以改为贵dànshìchángròushēnyìyxīzhǔgǐqiānbǎiniándānèsuxiàozǐsūnǐdíyzéqiānbjiéchénlúnsuīshèngywūdébúwèisānxūfāyxbùgǎiguòduōsuōwúxūránzuòchíyífánddàixiǎo者如芒刺在肉速与抉剔大者如毒啮指，速斩除，无毫凝滞，此雷之所以为益也。shìszéyguòsīgchūnbyùrìhuànxiāohūrénzhīguòyshànggǎizhlǐ11

上改者，从心上改者，工夫不同，效验如前日杀生，戒不杀；日怒詈，戒不怒，此其改之者也。强制于外，其上改者，从心上改者，工夫不同，效验如前日杀生，戒不杀；日怒詈，戒不怒，此其改之者也。强制于外，其百倍，病根终在灭西生，究廓ránzhīdàoyě善改过者，未其事，先明其理如过在杀生。即思曰：上帝好生，物恋命，杀彼养己岂能自？且彼之杀也，既屠割，复入鼎镬，种种痛苦，彻入骨髓，己也，珍gluóshíjíkshgkěchōngfù何必戕彼之生，损己之福哉？又思血气之属，皆含知，既有灵知，我一体。不能躬修至德，之尊我亲我，岂kěrìqiāngwùshǐzhīchóuwǒhànwǒwúqióngyěyìsī及此，有对食痛心，不下咽者矣。qiánnùbìsīyuērényǒujísuǒyí悖理相干，于何与？本无可怒者。又思天下无自是之豪杰，亦无尤人之学问。行有不得，皆己之德未修，感未。吾悉以自则谤毁之来，皆磨炼玉成之地我将欢然受赐，怒之有？又闻谤而不怒，虽谗焰薰天，如举火qiánrìshshēngjīnjièbùshāqiánrìnùlìjjiècǐjiùqíshìérgzhzhyěqiángqínánbbèiqigzhōngzàidmièxīshēngfjiūkuò然之道也。shànguòzhěwèiqíshìxiānlǐrúguòzàishāshēngsīyushàngshēngwùjiliànbǐjǐqǐqiěbǐzhīshāyějìshòutúgēfùrùdǐnghuòzhǒngzhǒngkǔchèrùgǔsuǐjǐzhězhēn膏罗列，食过即空，疏食羹，尽可充腹，qiāngbǐshēngsjǐzhīfúzyòusīxiěqìshǔjijìyǒuzhīwǒyìtǐgxizhìdéshǐzhīwǒqǒqǐ可日戕物命，使之仇我憾于无穷也一思cǐjiāngshíxīnxiàyānzhyǐ如前日好怒思曰人有不及，情所宜矜，bèilǐxiāngyúwǒhéyùběnwúkěnùyòusītiānzìshìháojiéwúyóurénzhīwènyǒubùjiējǐzhīdéwèixiūgǎnwèiyěwúxīyǐzìfzéhuzhīláijiēmóliànyùdìjiānghuānshòucìhénùzhīyyòunùsuīxtiānǔhuǒfén12

空，终将自息。闻谤而怒，虽巧心力辩，如春蚕作茧，自取缠绵，怒不惟无益，且有害也。其馀种种过恶，皆当据理思之。此理既明，过将自止。何空，终将自息。闻谤而怒，虽巧心力辩，如春蚕作茧，自取缠绵，怒不惟无益，且有害也。其馀种种过恶，皆当据理思之。此理既明，过将自止。何心而改？有千端，惟心所造。心不动，过安生？学者于好色、名、货、好怒种种诸不必逐类寻求，但当一心为善，念现前念自然污染不上如太当空，魍魉潜消此精一之真传也。过由心造亦由心改，如斩毒，直断ībìzhīérfáyèér大抵最上治心，当下清净；才即觉，觉之即；未然，须明理遣之；又未能然，须随事以禁之；上事而兼行下功，未为失策。执下而昧上，则矣。顾发愿过，明须良朋提醒，幽须鬼神证明；一心忏悔，夜不，经七二，yǐzhìyíyuèyuèsānyyàn或觉心神恬旷或觉智慧顿开；或处冗沓而触念皆通；或遇怨仇而回嗔喜；或梦吐黑物或往圣先贤提携接引或梦飞步太虚；梦幢幡宝盖，种种胜事，皆过罪灭之象也。然不得执此自高而不chūnjiǎnzìqǔchánmiánnùwéiwúyìqiěyhàiyěqízhǒngguòèjiēdjùlǐsīcǐlǐguòjiāngzhgǎiguòqiānduānxīnzàowúxīnbúguòānshēngxuézhěhàosèhuòzhǒngzhǒngzhguòbúzhúxúnqiúdxīnwéishànzhèngxiànqiánxiéniànránūbúshàngrútàidāngkwliǎngqiánxiāocǐīzhīzhēnyěguòyóuxīnzàoxīngǎizhǎnshùzhíduàn其，必枝枝而伐，叶叶而摘哉？dǐshàngzhìxīnxiàjíjuéjuézhījíwúgǒuxūlǐyǐqiǎnzhīyòuwèiránxūsuíshìyǐzhīǐshàngshìérjiāngwéishīcèxiàérshàngzézhuōyǐfāyuànguòxūliángtíxyōuxūguǐshénzhèngchànhuǐzhòuyèxièqīqī以一月，月，三月，有效验。huòjuéxshéntiánkuànghuòzhìkchùrérchùniànjithuòyùchóuhuíchēnzuòxǐhuòtǔhwùhuòwshèngxixiántíxiéjiēyhuòfbùxūhuòchuángfānbgàizhǒngzhǒngshèngshìjiēguòximièzhīxiàngyěránzhícǐgāohuàbú13

jìn昔蘧伯玉当二十岁时，已前日之非而尽改之矣至二jìn昔蘧伯玉当二十岁时，已前日之非而尽改之矣至二十一岁，知前所改，未也。及二十二岁，视二十一岁，在梦中。岁复岁，递改之，行年五十而犹知四十jiǔniánzhīfgǔréngǎizhīxuérúcǐshēnwéiguòèwèijíhuísīwshì常若不见其过者，心粗而眼翳也。然人之过恶深重者，亦有效验：或心神昏塞头即忘；或事而常烦恼；或君子赧然消沮闻正论而乐施惠而人反怨或夜梦颠倒，甚则妄言失志皆作孽之相也。苟一类，即须奋发，旧图新，易曰积善之家必有馀庆”昔颜氏将以女妻梁纥而历其祖宗积德长逆知其孙必有兴者。孔称舜之大孝曰：“宗庙飨之，子孙保之皆至论也。试以往事徵之。杨少师荣，宁人。世以济渡为生，久xīqúyùdāngshíshíyǐjuéqiánrìzhīférgǎizhīyǐzhìèrshíyīsuìnzhīqiánzhsugwèijìnyěèrèrsuìshìèryíyóuzàizhōngsuìfùyīsuìniánwǔshíshí九年之非，人改过之学如此吾身为凡流，恶猬集，而回思往事，chángruòbújiànyzhěxcūéryyìěránrénzhguòèshēnzhòngzhěyhuòxīnshénhsètóujíhuòwúshìchángjiànjūnzǐérnránxijǔzhèngérlèhuòshhuìérrénfdiānshènzéyánshīzhìjiēzuònièzhīxiàngyěgǒuyícǐjíxūfènfāshějiùxīn幸勿误jīshànfāng三、积善之方yuējīshànzhījibìyyúshìjiāngyǐnǚqīshūliángérlìxùqíǔzjīdézhīchángnìǐsūnbìyǒuxīngzhzǐchēngshùnzhdàxiàoyuēmiàoxiǎngzhzǐsūnbzhījiēzhìyěshìyǐshìzhēngzhīshàoshījiànyǐjìwéishēngjiǔ14

雨溪涨，流冲毁民居，溺死者顺流而下，tāzhōujiēlǔwùdúshàozǔjízǔjiù而货物一无雨溪涨，流冲毁民居，溺死者顺流而下，tāzhōujiēlǔwùdúshàozǔjízǔjiù而货物一无所取，乡人其愚。逮少师生，家渐裕，有神人为者，语之曰“zǔfùyzǐguìxiǎnyímdìsuìyī其指而窆之即白兔坟也。后生少师，弱冠登第位至三公加曾祖祖父如其官。子贵盛，今尚多贤者。鄞人杨自惩，初为县吏，存心仁厚，法公平。时县宰严肃，偶挞一囚，血流满，而怒未息，杨跪而解之。宰：怎奈此人“yuèfǎlǐbùyóubúnù自惩叩首曰“上失其道，民散久矣，如得其情，矜勿喜；喜且不可，而怒？宰wéizhījìyán家甚贫，馈一无所取，遇人乏粮，常多方以济之。一日，有新囚数人待，家又jǐqiúzéjiāshízìgùqiúrénmǐnyǔqífù商之。妇曰囚从何来？”“自杭而来。沿路忍饥，色可掬因撤己之米，粥以食囚。后生二子曰守陈次守址，为南北吏部侍郎；孙为刑部郎；次为四川廉宪又俱为名臣；今楚亭德政，亦其他舟皆捞取货，少祖及祖惟救人，érhuòwùyīwúsuǒqǔxiāngrénchqíyūdàishàoshīshēngjiājiànyshénrénzhěyùrǔ祖父有阴功，子孙当贵显，宜葬某地遂依suǒzhǐérbiǎnjíbáitùyěhòushēngshàoshīruòguànddìwèisjiāzǔzǔfùrúqíguānzǐsshèngshàngduōzhyínrénchéngchūwéilìcúnxrénshǒufǎshízyánǒutàqiúliúmqiánérīguìkuānjiězhīyuēnàicǐ越法悖理，由人不怒chéngshàngshīqímínsànjiǔyǐrúxǐxǐqibùkěérkuàngnùhūz为之霁颜。jiāshènpínyīwúsuǒqǔqiúrénfáliángchángduōyǐjìzhīyírìyǒuxqiúréndàibǔjiyòuquē米；给则家人无；自顾则囚人堪悯；与其妇shāngzhīyuēláiyuēérláiyánlùrjīsèkějūyīnchèjǐzhīmǐzhǔzhōuyǐsìqiúhòushēngèrzǐzhǎngyuēshǒuchéncìyuzhǐwéiběilìshìchángsūnwéishìswéisìchuānliánxiànjùwéichénjchǔdézhèngyìqí15

yě昔正统间，邓茂倡乱建，士民从贼者甚众；廷鄞县张都楷南征，以计擒贼，后yě昔正统间，邓茂倡乱建，士民从贼者甚众；廷鄞县张都楷南征，以计擒贼，后布政司谢都事，搜杀东路党；谢求贼中党附册籍，凡不附贼者，密授以白布小旗约至日插旗门戒军兵无妄杀，全活万人；谢之子迁，中状元，为宰辅；丕，复中探花。莆田林氏，世有老母好善，作粉团shīrénqiúqǔyǔzhījuànsèyìxiānhuàwéi每旦索食六七。日日与之，终三如一日，乃其诚也。谓之曰：吾食汝粉“yǐrǔfǔhòuyyídìzǐguān有一升麻子之数其子依葬之，初世即有九人登第，代簪缨甚盛，福有林kbzh冯琢庵太史之父，为邑庠生。隆冬早起赴，遇一人，卧雪中，之半僵矣。遂解己绵衣，扶救苏。梦神之曰：汝救人一命，出至“诚心，遣韩琦为子”及生琢庵，遂名琦台州应尚书，壮年习业于山中。夜鬼啸集，往往惊人，公不惧也一夕闻鬼云：某“xīzhèngjiānmàoqīchàngluànfújiànshìmínzhshènzhòngcháoqǐyínxiànzhāngdūxiànknánzhēngyǐzéihòuwzhèngsīxièdūsōudzéizhōngdcèjíbúfùshòuyǐbáibùxiǎoqízhìrìchāqíménshǒujièjūnshāhuórénxièzhzǐzhòngzǔspīfùzhòngtiánshìxiylmǔhàoshànchángzuòfěntuán施人，求取即与之，无倦色一仙化为道人，mdànsushíliùqītuánmǔrìyǔzhzhōngniánrúyízhīchéngyěwèiyuēshírǔnián团何报汝？府后有一地，葬之官爵，yǒuyìshēngzǐzhshùqízǐyīsuǒdiǎnzhchshìjíyjiǔddìlěidàiyshènshèngywú不榜之谣。zhuóānshǐzhīfùyìxiángshēngqǐxuéyùyìréndxuězhōngménzhījiāngyǐsuìjiějǐmiányīzhqifúguījiùsūshénzhīyuērǔjiùrényíchūchéngwúqírǔzǐjíshēngzhuóānsuìtzhōushàngshūniánxíyèshānzhōngyèguǐrénbújùyěyīīguǐ16

yǐūjikègugūījiàrényèdsǐ于此吾得代矣yǐūjikègugūījiàrényèdsǐ于此吾得代矣公潜卖田得银四两。即作其之书，寄银还家。其父见书，以手迹不，疑之。既而曰“书可，不可假，儿无恙妇遂不。其子后，妇相保如chū公又闻鬼语曰“我当得代，奈此秀才坏shìīguǐyuēhéhuòzhyuēshàngdì以此人心好，命作阴德书，吾何而祸之？”应公因此自努励，善日加修，日加厚；遇岁饥捐谷以赈之；遇亲有急，辄委曲维持；遇有横逆，反躬自责，怡然顺zǐsūnkēdìzhělěiyě常熟徐凤竹其父素富，偶遇年荒，捐租为邑之倡，又分谷以赈贫乏，夜闻鬼唱于门曰“千不诓，不诓，徐秀才做到了举人相续而，连夜不断。是岁，zhúguǒjǔyúqífùyìjīdézīzīdài修桥修路，斋僧接众，凡有利益无尽心。后又闻鬼唱曰“千诓，不诓，家举人，直做到堂竹终两浙巡jiākxīgchūzhǔshìsùzhōngcǐdédàiyǐqiántiándéyínsìliǎngjíwzuòqífūzhīshūjìhuánqífùmǔjiànshūyǐshǒujìyízhījìyuēshūkějiǎbùkějixiǎngérwúfùbújiàqízǐhòuguūfùxiāngbrú初。yòuwénguyùyuēwǒdāngnàicǐxiùcáihuài吾”旁一鬼曰尔不祸之？”曰“上帝yǐcǐrénhǎozuòydéshàngshūyǐwúhédéérhuòzhīyīncǐyìzìnǔshànrìjidérìjihòusuìjīzhéjugǔyǐzhīyùqqīyzhéwqūwéichíyùynìfǎngzìzéshùn受；子孙登科第者，累累也。chángshúxúshì栻

qífùsùfùǒuyùhuāngxiānjuānūyǐwèizhīchàngyòufgǔyǐzhènpínfáwénguǐchàngyúyuēqiānbùkuāngbùkuāngxújiācáizuòdàolejǔxiāngxùhūliánshìsuì凤竹果举于乡，其父因而益积，孳孳不怠，xiūqiáoxiūlùzhjiēzhòngfánlìyìbùjìnhòuyòuwénguǐchàngyúményuēqiānbùkuāngwànbùkuāngxújiājǔrénzhídūzhúguānzhōngliǎngzhè抚。嘉兴屠康僖公，初为刑事，宿狱中，17

细诸囚状得无辜者若干人，公不自以为功，密疏其，白官。后朝审，堂官yǔyǐxùnzhūqiúwúbùfúzhshìyuānyìshíyú细诸囚状得无辜者若干人，公不自以为功，密疏其，白官。后朝审，堂官yǔyǐxùnzhūqiúwúbùfúzhshìyuānyìshíyúrén一辇下颂尚书明。公复禀曰：辇“毂下，尚多冤民海广，兆民之众，岂枉者宜五年差一减刑官核实而反尚书为奏，其议。公亦减刑之梦一神告之曰“汝命无子，今减刑之议，深合天心，上帝汝三子，衣腰金是夕人有娠，后生应埙，应坤，堎，皆显官。嘉兴包字信之其父池阳太守，生七子，最，平湖袁氏，与吾父往来厚博高才，累举不第留心二氏之学。一日东游泖湖，偶一村寺中见观音像，淋漓露立即解橐中得十金授主僧令修屋，僧告以功银少，不能竣事。取布四疋，检箧中衣七与之，内褶系新置其仆请已之。凭曰但得像无恙，吾虽裸裎何伤？”僧垂泪曰：舍银及衣犹非难“事。只此点心，如何易得”功完拉老父同游，寺中。梦伽蓝来谢曰“汝子当享世禄”后子汴孙柽芳皆登第，作显wéigmìshūqíshìyǐbáiguāncháoguān摘其以讯诸囚不者释冤抑十余人。shíniǎnxiánshàngshūzhīniǎngǔzhīshàngyuānsìhǎizhīguǎngzhàozhīzhòngqǐwzhěyíǔniánchāiyījiǎnguānhéshífzhīshàngshwèizòushígyìchāijiǎnzhīlièyìgàozhrǔwúzǐjjiǎnzhīyìshēntiānxshàngdìcìrǔzǐjiēyìzǐyāojshìxīfūrényshshēngkūnlèngjiēxiǎnguānjiāxbāoxìnzhīfùwéichíshǒushēngzuìzhuìhúshìyǔláishènhòubóxuégcáiljǔbúdìliúxzhīxuérìmhúǒuzhìcūnzhōngjiànguānxiànglíjíjiězhōngdéshíjshòuzhǔxiwūyǔsēngyǐgdàyínshǎoshìqǔsbùsìpǐjiǎnqièzhōngyīījiànyǔzhīzhùzhězhì纻qyǐzhyuēdéshèngxiàngsuīchénghéshāngēngchuílèiyuēshějíyīfshìzhīcǐyīxīnrúhédéwánlālfùyóuqiéláixièrǔzǐxiǎngshìlùyǐhòuzǐbiànchēngjidìzuòxiǎn18

guān嘉善支立父为刑房吏，无辜陷重辟意哀之欲求guān嘉善支立父为刑房吏，无辜陷重辟意哀之欲求其生。囚语其妻曰：支公“嘉，愧无报，日延之下乡，汝以身事之，彼或肯用意则可生也”其妻泣而听zhìqīzìchūjiǔjùgàoyǐfūtzhīqiúchūyùfūqīkòuxièyuēcǐdéshìsuǒxīwúzǐwúyǒuruònǚ送